Het is nu iets na tien uur 's avonds, de Tweede Kamer voert momenteel op enkele honderden meters van hier nog een formeel debat over de uitzending van Nederlandse troepen naar Uruzgan. Aan het woord is Matt Herben, net als ik fervent vliegtuigspotter, en nooit te beroerd zijn steun te betuigen aan het kabinet, waar het de inzet van zijn oud-collega's van Defensie betreft. De uitkomst ligt al vast. Die Herculessen zullen richting Oosten vertrekken, de Amerikanen hebben wat vage toezeggingen gedaan en in ruil daarvoor zijn de coalition forces een trouw Navo-land rijker. Ook mijn politieke vrienden stemmen voor, de Regering zal ongetwijfeld als teken van eenheid van kabinetsbeleid een statement maken, en D'66 likt haar laatste wonden op weg naar haar wellicht één-na-laatste verkiezingen.
Ik moet bekennen dat ik de discussie de afgelopen weken niet in detail gevolgd heb. Maar moeten wij de rommel van een wereldmacht gaan opruimen, die keer op keer op eigen houtje naar believen her en der in de wereld 'orde op zaken stelt'? En kunnen wij binnen het voorliggende mandaat daadwerkelijk helpen om de Afghanen een beter bestaan te brengen, met vechtende Joe's in de buurt? Risico's nemen hoort bij actieve betrokkenheid bij en geloof in de internationale rechtsorde. Maar het moet wel een haalbaar doel dienen. Ik hoop er het allerbeste van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten