1973 Buick Century Luxus Station Wagon
Originally uploaded by forwardlookguy.
Gisteravond, toen de Renault Clio niet wilde starten dankzij de lege accu, dacht ik met veel weemoed terug aan de tijden dat ik (wij: Bestuur AiMi 1993-1994) een echte auto reed in het Hoge Noorden. Een 1973 Buick Century Luxus Station Wagon, met een 5,7 liter 8 cilinder. In de VS ooit aan de eerste eigenaar verkocht voor 10,645 dollar, later al snel door de familie Lamberts geimporteerd richting Nederland. Na enkele jaren door hen gebruikt voor de jaarlijkse wintersport met de hele familie (de auto was in het bezit van twee achterbanken) kochten wij haar in de zomer van 1993 voor een luttele 7,000 gulden.
Geen moment spijt van gehad, ondanks de keren dat de auto niet wilde starten wanneer je hem nodig had om naar de groothandel te rijden; in de bossen bij Norg in stromende regen 's avonds niet meer verder wilde (de lokale boer keek vreemd op van twee verzopen jongens in lange donkere jassen, we waren op zoek geweest naar lokaties voor ons dispuut); te leden had gehad onder de aggressieve voetzolen van een zwerver die een warm plekje (in de politiecel) voor de nacht zocht; of een boete van de lokale bromsnor omdat de auto 30 centimeter buiten het parkeervak stak ('moet je maar niet zo'n grote auto hebben').
Maar wat een heerlijk geluid wanneer je (bijna) vol gas wegreed over het Zuiderdiep met de enigszins lekke uitlaat en vele stugge Groningers hun nek omdraaiden om met een minzaam nee schudden te mompelen 't zul'n die student'n wel sain'. En Bart en ik op dispuutsweekend te Paterswolde o.i.d. de auto (illegaal)meenamen om boodschappen te doen, en bier te halen wanneer het dispuut dat weer eens vergeten was. Niet nadenken overigens over portemonnaie en milieu overigens bij een verbruik van 1:8 op de snelweg tot 8:1 in de stad bij sportief gebruik.
Na gedane arbeid voor de Manjus heeft de auto nog een half jaar met wat caravans in Oost Groningen gestaan in een verlaten strokarton fabriek totdat eindelijk een koper werd gevonden en ik niet meer met aspirant-kopers op en neer moest naar het Grunnens Land. Dat was wel even slikken. Verkoopprijs: 3,000 guldentjes die het leed van het kwijtraken van 'de gouden pijl' (mijn koosnaampje) of 'de bruine speer' (voor niet-intimi) enigszins verzachtten. Die 30 bruine briefjes van honderd gulden heb ik nog een tijdje gekoesterd in een schoenendoos op mijn kledingkast: ideaal wanneer het banksaldo niet toereikend was aan het einde van de maand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten